2. Պատմվածքի մեջ կային Արամը, Խոսրով քեռին ՝ Արամի քեռին, Մարիամը՝ Արամի մայրը և արաբը՝ Խալիլը:
3. ՙՙԹե ինչպես էր նա շահել իմ Խոսրով քեռու համակրանքը, մի մարդու, որ գեթ մի բան ուներ ասելու, այնպես էլ մեզանից ոչ ոք չիմացավ երբևիցե։ Մարդ քիչ բան է իմանում միշտ խոսող մարդկանցից, էլ ուր մնաց իմանա նրանցից, ովքեր հազիվ են մեկ֊մեկ շրթունքները շարժում, այն էլ միայն հայհոյելու համար կամ պահանջելու, որ մի ուրիշը դադարի խոսելուց, ինչպես իմ Խոսրով քեռին էր։ Խոսրով քեռիս հավանաբար «Արաքս» սրճարանում էր հանդիպել արաբին։
Խոսրով քեռիս իր բարեկամներին ու թշնամիներին ջոկում էր նրանց թավլի խաղալու եղանակից։ Ամեն տեսակ խաղ մարդկային վարմունքի քննությունն է լարված վիճակում, ու թեև Խոսրով քեռիս աշխարհի ամենավատ տարվողն էր, բայց արհամարհում էր որևէ այլ մարդու, որ տարվելիս շենք֊շնորհք չէր պահում իրեն։՚՚ Ինձ դուր եկավ այս հատվածը, քանի որ, մի քիչ ծիծաղելի էր, Մարդ քիչ բան է իմանում միշտ խոսող մարդուց, էլ ուր մնա նրանից իմանա նրանցից, ովքեր հազիվ են մեկ֊մեկ շրթունքները շարժում, այն էլ միայն հայհոյելու համար կամ պահանջելու, որ մի ուրիշը դադարի խոսելուց:
4. Մարդ քիչ բան է իմանում միշտ խոսող մարդկանցից, էլ ուր մնաց իմանա նրանցից, ովքեր հազիվ են մեկ֊մեկ շրթունքները շարժում, այն էլ միայն հայհոյելու համար կամ պահանջելու
No comments:
Post a Comment